Sabilal Muhtadin


Sabilal Muhtadin (bahasa Arab: سبيل المهتدين, translit. Sabīl al-Muhtadīn‎) atau Sabilal Muhtadin lit-Tafaqquh fi Amrid-din (bahasa Arab: سبيل المهتدين للتفقه في امر الدين, translit. Sabīl al-Muhtadīn lit-Tafaqquh fī 'Amrid-dīn, har. 'Jalan gasan urang nang mandapat patunjuk dalam mancari ilmu agama'‎), adalah salah sabuting kitab paling tarkanal nang dikarang ulih Syekh Muhammad Arsyad al-Banjari.

Kitab nang ditulis di tahun 1779 M (1193 H) wayah masa pamarintahan Sultan Tamjidullah ngini jadi kitab nang manjalasakan ilmu fikih dalam Madzhab Syafi'i wan sabarataan panjalasannya diambil matan banyak kitab nang dikarang ulih ulama madzhab Syafi'i, nang kaya: Syarah Minhaj ulih Syekh Zakaria al-Anshari, Al-Mugni ulih Syekh Khatib As-Syarbaini, At-Tuhfah ulih Syekh Ibnu Hajar Al-Haitami, An-Nihayah ulih Syekh Ar-Ramli wan babarapa buting matan, syarah, wan usulan-usulan nang lain.[1][2]

Jujuhutan babak

  1. ^ Mahsuri Fuad. Hukum Islam Indonesia: Dari Nalar Partisipatoris Hingga Emansipatoris. Hal.41
  2. ^ Syukur, Asywadie (2005). "Sabilal Muhtadin (terjemahan)". Bina Pustaka.